Panhard PL 17 Tigre

De Panhard PL 17 is een auto gemaakt door de Franse fabrikant Panhard van 1959 tot 1965. Gepresenteerd op 29 juni 1959, als opvolger van de Panhard Dyna Z, werd de PL 17 ontwikkeld uit de oudere auto, maar met een veel gestroomlijnder carrosserie dan zijn voorganger. De vierdeurs sedan werd vergezeld door de Cabriolet in 1961 en door de Break, een vijfdeurs stationwagonversie, in april 1963.  De Break, ontwikkeld door Panauto, zat op een langere wielbasis maar had dezelfde totale lengte. Het werd gebouwd in zeer kleine aantallen, slechts ongeveer 2.500 werden geproduceerd in totaal.

De naam van het model is afgeleid van “PL” voor “Panhard et Levassor” (de oorspronkelijke volledige naam van het bedrijf), waarbij de “17” afkomstig is van de som van 5 + 6 + 6, zijnde 5 CV (fiscale paarden, in het Franse vermogensclassificatiesysteem) plus 6 voor de zes zitplaatsen van de auto, plus 6 voor de economie van de auto van 6 L / 100 km.

Vanaf het modeljaar 1964 werden de letters PL geschrapt; dit viel ongeveer samen met de overname van het bedrijf door Citroën.  Andere namen werden ook licht gewijzigd, met de toevoeging van een “B” (voor Berline) en “BT” voor het Tigre-model.  De luxe Grand Standing versie werd vervangen door de “Relmax”.  De auto onderging ook een lichte facelift, waarbij de chromen unibrow aan de voorkant verloren ging.

Aanvankelijk bleef de auto de motoren van de Dyna Z gebruiken, beide van 851 cc. De standaard gaf 42 pk (31 kW) (DIN), de “Tigre” gaf 50 pk (37 kW) (DIN). De motoren zijn tweecilinder luchtgekoelde “boxer” types, gemonteerd met de versnellingsbak aan de achterkant en de twee uitlaten aan de voorkant. Vanaf juli 1960 daalden de motoren in capaciteit tot 848 cc (om te voldoen aan de belastinglimieten van 850 cc in veel landen), waarbij het vermogen bleef zoals voorheen.

De voorwielen worden aangedreven door een vierversnellingsbak met kolomschakeling, met synchromesh op de hoogste drie versnellingen. De ophanging aan de voorzijde wordt verzorgd door twee dwarse bladveren en aan de achterzijde door drie torsiestangen aan weerszijden.

De standaard auto weegt ongeveer 805 kg en de Tigre 830 kg. Dit lage gewicht in combinatie met de stroomlijn van de auto (met een luchtweerstandscoëfficiënt die naar verluidt Cw 0,26 is) zorgt voor topsnelheden van 130 kilometer per uur voor standaard sedans en 145 kilometer per uur voor de Tigre.

Het is mogelijk om de achterbank te verwijderen om de toch al aanzienlijke bagageruimte te vergroten tot 527 liter. Deze ruimte was beschikbaar vanaf modeljaar 1964, toen het reservewiel werd verplaatst van onder de bagageruimte naar onder de motorkap, waar het rond het luchtfilter past. Dit is mogelijk omdat de velgen geen hart hebben – dat wordt gevormd door de aluminium remtrommels met vinnen.

De Panhard sedans die na de Citroën-overname werden geproduceerd, waren niet scherp geprijsd. In 1962 waren er vijf verschillende versies van de PL 17 met een maximumvermogen van 42 pk (31 kW) of 50 pk (37 kW) en geprijsd in Frankrijk tussen 6.990 en 8.240 frank voor de standaard sedan carrosserieversies. De Simca Aronde van vergelijkbare grootte  werd geleverd met vermogens variërend tussen 42 pk (31 kW) en 70 pk (52 kW), geprijsd tussen 6.340 en 7.450 frank.  De Panhard was iets langer en iets breder, waardoor dealers moesten uitleggen waarom een 850 cc Panhard meer zou moeten kosten dan een 1300 cc Simca. Panhard-kenners, waaronder veel taxi-eigenaren, waardeerden de superieure wegligging en het brandstofverbruik van de PL 17, evenals de extra ruimte die de grotere cabinebreedte van de Panhard biedt. Minder aangenaam waren de onhandige versnellingsbak, nog steeds zonder synchromesh op de eerste versnelling en de besturing die zwaar was bij lage snelheden.  De prestaties werden geholpen door de lichtere carrosserie van de Panhard, hoewel de omvang van Panhard’s gewichtsvoordeel in het voorgaande decennium was verminderd omdat aluminium duurder was geworden en lichtmetalen panelen waren vervangen door sommige van de stalen panelen. De prijsstelling verklaart waarom de PL 17 de verkoopaantallen van de Aronde niet bereikte.

Een sportieve tweedeurs coupé met een glasvezel carrosserie op PL17-basis werd gebouwd van 1956 tot 1963 door Arista als de Passy en later ook Sport, met de Tigre-motor.  Niet veel lichter en slechts marginaal sneller dan een gewone PL17, de vrij dure Arista vond niet veel kopers.

In 1961 won een Panhard PL 17 de Rally van Monte Carlo. Het bewijs dat dit geen toevalstreffer was, kwam van de PL 17’s die de tweede en derde plaats innamen, waaruit bleek dat een lichtgewicht auto met een 850 cc motor meer dan een match kon zijn voor zwaardere auto’s met sterkere krachtbronnen.

In 1955 had Citroën een minderheidsbelang van 25% in Panhard verworven en tien jaar later, in 1965, werd de autodivisie van Panhard eindelijk overgenomen door Citroën: het bedrijf stopte in hetzelfde jaar met de productie van de PL 17. Het 24-model droeg de naam van de fabrikant nog twee jaar. Vanaf dat moment werd alleen militair materieel voorzien van de naam Panhard. De militaire divisie was namelijk het deel van het bedrijf dat nog steeds geen eigendom was van Citroën.

Technische Gegevens:

Motor                         :           2 cilinder boxer, luchtgekoeld
Carburateur                :           1 enkele Solex
Cilinderinhoud           :           848 cc
Topsnelheid                :           145 km/h
Gewicht (RDW)           :           805 kg
Lengte                        :           458 cm
Breedte                       :           162 cm
Hoogte                        :           140 cm
Motorvermogen          :           50 pk
Productieaantal          :           ca. 130.000